We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

TURRITOPSIS NUTRICULA

by ZERO-85

/
  • Streaming + Download

    Includes unlimited streaming via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.

      30 PLN  or more

     

  • Compact Disc (CD) + Digital Album

    Beatiful hard covered booklet signed by band members with artwork by Marek Oleksicki

    Includes unlimited streaming of TURRITOPSIS NUTRICULA via the free Bandcamp app, plus high-quality download in MP3, FLAC and more.
    ships out within 7 days
    edition of 100 

      85 PLN or more 

     

1.
МАТЫЛЬ НАЧНЫ ніяк ня проста, ніяк не лягчэй, усё тыя ж пытаньні, недарэчны сюжэт, за апошнімі дзьвярыма чарговы калідор, нескладныя рыфмы – да банальных слоў, каб неяк асэнсаваць, ці мяжу каб акрэсьліць крануцца трэба дна? зберагчы асноўнае страціўшы ўсё, сябе самога, уласным лязом знаю сам, што мелася быць інакш, прашу ня плач, ды болей не... не хачу болей ведаць, не хачу разумець, пазьбіраю толькі рэшткі, упарадкую сябе, заплачу рахункі, старыя даўгі, пакуль яшчэ ёсьць час – пакуль яшчэ ёсьць Ты, ды разам як адно, паратунак, атрута, сабе мы незнарок, так розныя, чужыя, залежныя ад сябе, Ты, як уначы сьвятло, а я матыль начны знаю сам, што мелася быць інакш, прашу ня плач, ды болей не...
2.
СТРАЧАНА ІТАКА абрыдла, надаела, хочацца ўцячы, забыць, ўсё пачаць спачатку, няхай і так што вінаваты я, а страчаны той шанц, стачана ітака і нельга нам было інакш, таму што толькі звонку гэта выглядала, нібы нармальнасць ў запаведніку, а скончылась-чарговай шызафрэняй і вам ў ёй жыць наканавана ня тое месца, ня той час, і болей сіл няма, каб ў нешта яшчэ верыць. часу шкада, наіўных мараў, шкада сяброў на словах, дурнога каханьня лепш стаць чужым сярод сваіх, зьвяном сарваным, лішнім але вольным, не крывадушнічаць перад самім сабой, як штатныя патрыёты за чужыя грошы нібыта для вышэйшых мэтаў, нібыта для вышэйшых ідэй, чаго ніколі не забуду – што горла нам падрэзвалі свае страчанай ітакі не магу забыць, як рубца на сэрцы не прабачу ім
3.
Larva 05:49
МАСКА чацьвёртая з ранку, ты яшчэ спакойна сьпіш, прачынаецца горад, неўзабаве і ты. ізноў пачнецца прытворнасцяў ігра, раўнадушнасці маска заменіць твар. у пастцы ілжы ды жэстаў на паказ, галоўна ня думаць-дзеля чаго: так, біцца, бегчы, неведама куды галоўна ня думаць: мець ці быць? час нічога не мяняе, не суціхае страх, гэты горад як атрута забівае нас, адурвае прынадай лепшага жыцця, ілюзыя з’дзяйсьненьня, посьпеху мана, а маска цісьне ўсё болей,мамона хоча жраць, час нічога не мяняе, не суціхае жаль: подыху каханьня, прасторы волі, смаку слоў, забытага пытаньня: мець ці быць? не я не той, не ваш ! гэта толькі маска, а ня мой сапраўдны твар не я ня той, ня ваш ! маска болей ўжо ніколі, не ўрасьце ў мой твар
4.
Remedia 08:46
ЛЕКІ ...лекі лекі лекі лекі вінаваты чысты сьнег вінава-ты-я калекі што радзіліся на сьвет сьлепнуць кроплі сьлёз трывожных інь на шпрыцах, сіні інь погляд цяжкі і варожы у багінь шарлятаны і машэкі твары змучаны вязьмом запалёныя павекі ў зрэнках месіка бяльмо верыць ім мяне навучыць незвычайны пах вяргінь немінучасьцю гаючы хрысьціянскі стогн-амінь! існасьць іншая ізгояў недапеты чужы гімн вочы скрадзеныя ў Гоі у Ісуса німб... лекі лекі лекі лекі інь на шпрыцах, сіні інь шарлятаны і машэкі незвычайны пах вяргінь існасьць іншая ізгояў я-я-а-а...
5.
САД МОЙ вакол раю майго запляліся ў вянок карані гэта сад мой прахожы ты яблык з яго не крані вакол суму майго запляліся галіны ў вянок а над садам нябёсы сузор’е ўзяло на замок вакол лёсу майго запляліся каса у касу дзве каханкі мае я да смерці між іх не засну.
6.
Cuphut Cale 08:12
ЧУФУТ-КАЛЕ быццам толькі што вось адбылася Галгофа, сьвет трывожна заціх у барвянай імле, і зрываюцца ў бездань, у катастрофу, нашы сэрцы маё і Чуфут-Кале. абрываюцца сэрцы, схілы, тэрасы, і спакой паўстае чыгуннай сьцяной. быццам толькі што вось яна адбылася... быццам толькі што вось... а над кім-ўсё адно. над любым, хто ўзяты сілком ад свабоды, хто ўтаптаны атамам ў попел і глей, над маім народам, над іншым народам, над тваім народам, Чуфут-Кале. не зьямля, а біблія: скалы, каменьні, каляіны ў скале і руінаў іржа. не хапае толькі авечых ценяў, не хапае заранкі, ўзгорка, крыжа. але столькі ва ўсім самоты і гора, і, ў спакоі забытых, боляў і скрух нібы ў дворыках гэтых, малельнях, пячорах ўсё канае і ўмерці не можа дух. а за мурам шляхі ў безнадзейнасць, ў даліну, і даўно струхлелых павозак сьляды... і ідзе, ўсё ідзе па плато Магдаліна, невядома куды. ў нікуды. ў нікуды.
7.
НЯБАЧНЫ ГОРАД горад больш не існуе, а дамы зробленыя з паперы, але аб тым нельга казаць. натоўп памірае ад смагі, таму што рака фарбаваная, але аб тым нельга казаць. прамоўцы з высокіх трыбун слухаюць толькі сябе, але аб гэтым нельга казаць. стража адправілася на паляванне, ды не знайшла пераследаваных, але аб гэтым нельга казаць. словы страцілі праўду, чырванеюць ад сораму, але аб гэтым нельга казаць. праваднік быў махляром, фальсіфікаваў знакі ля дарогі, але аб гэтым нельга казаць. усе разгубіліся і палагоднеў наш тыран, але аб гэтым нельга казаць.
8.
ДРЭВА ІУДЗІНА зацьвітае дрэва Іудзіна, горы ў весьняй, цёплай журбе.. ну куды ж уцячы мне, людзі, ад каханьня, ад дум, ад сябе ?! не купляў я зьямлі гаршчэчніка, і нікога ў жыцьці не прадаў,- што ж ты помсьціш мне, чалавечнасць, што ж ты, лёс мне нічога ня даў ? так, нічога ўжыцьці не зроблена, так, пражытыы нікчомны век, так, і словы і справы дробныя,- але ж хоча сьвятла чалавек, гімнаў тых, што няма і ня будзе... рук дзіцячых і словаў яе... цяжка, людзі.нясьцерпна, людзі. сонца здрадзіць. шчасьце заб’е. хутка сорак і хутка восень... ўжо адна толькі прага пячэ, каб скаціліся цёплыя росы- хай на крыж мой з людскіх вачэй малю я вышэйшаю верай- ўздайце мне дабрынёю ці злом не за тое што, на паперы, а за тое, што ў думках было. мы бываем не вінаватыя, што зьвінім, як струны лазы, што вісяць нашы рукі клятыя, што маўчыць наш слабы язык. ўздайце мне. хай што будзе-будзе. нельга больш захлынацца ў крыві пад праклятым дрэвам Іудзіным без нянавісьці і любві.
9.
Septem 06:00
СЕМ стом... стомленны сумленьнем у пастцы дзён бы заложнік мараў дзе той абяцаны бераг што мяне прымушае верыць рань... скадна, зразумела ўсё было чорным або белым мо я зблытаў дарогі як сьляпы вобмацкам шукаю паміж хваляй і дном паміж цемрай сьвятлом паміж целам душой паміж небам зямлёй кроў стыне ў венах дрэва карані сохнуць ля вытокаў ком прывіднай хваробы як сьляпы вобмацкам шукаю дзе той бераг, тое дрэва ля якога пачынаецца кола ля якога завяршаецца час ля якога нараджаецца слова нараджаюцца рэкі хмараў
10.
Mundus Novus 07:29
НОВЫ СЬВЕТ aгонь з вышынь – і дом твой, як сьвяча, i мёртвай хмарай – попел над Гаморай, i ўсё з нуля даводзіцца пачаць, бо ў тым былым нічога не гаворыць. калі ўжо давядзецца зноў пачаць – iдзі ад дымам пушчаных святыняў i не шкадуй ні плуга, ні мяча на новы свет, дзе ўсё пакуль – пустыня. там будзе грай сівога крумкача, сто бездарожжаў, соль і пыл на веях... калі ўжо вырашыў з нуля пачаць – iдзі! не аглядайся! скамянееш!
11.
Stigma 06:05
КЛЯЙМО як цень вагню, што крочыць ў цемру, як цень сьвятла, што крочыць ў дзень ён за мною паўсюльна сочцыць, ён за мною як цень дрыжыць не суцішыць атруты смагай не схавацца, ды не ўцячы... ад сябе мне ніколі ад таго мне нідзе
12.
Homo Liber 10:01
ВОЛЬНЫ вольны як птах – зь небам стройны, вольны як птах – зь ветрам згодны супраць родным, супраць самога сябе... ўзвыш шкла поў-неба каб плыло, сонца гаіла кроў, над краінай лунаць - як волі сьцяг...
13.
СТРАЧАНА ІТАКА абрыдла, надаела, хочацца ўцячы, забыць, ўсё пачаць спачатку, няхай і так што вінаваты я, а страчаны той шанц, стачана ітака і нельга нам было інакш, таму што толькі звонку гэта выглядала, нібы нармальнасць ў запаведніку, а скончылась-чарговай шызафрэняй і вам ў ёй жыць наканавана ня тое месца, ня той час, і болей сіл няма, каб ў нешта яшчэ верыць. часу шкада, наіўных мараў, шкада сяброў на словах, дурнога каханьня лепш стаць чужым сярод сваіх, зьвяном сарваным, лішнім але вольным, не крывадушнічаць перад самім сабой, як штатныя патрыёты за чужыя грошы нібыта для вышэйшых мэтаў, нібыта для вышэйшых ідэй, чаго ніколі не забуду – што горла нам падрэзвалі свае страчанай ітакі не магу забыць, як рубца на сэрцы не прабачу ім
14.
ДРЭВА ІУДЗІНА зацьвітае дрэва Іудзіна, горы ў весьняй, цёплай журбе.. ну куды ж уцячы мне, людзі, ад каханьня, ад дум, ад сябе ?! не купляў я зьямлі гаршчэчніка, і нікога ў жыцьці не прадаў,- што ж ты помсьціш мне, чалавечнасць, што ж ты, лёс мне нічога ня даў ? так, нічога ўжыцьці не зроблена, так, пражытыы нікчомны век, так, і словы і справы дробныя,- але ж хоча сьвятла чалавек, гімнаў тых, што няма і ня будзе... рук дзіцячых і словаў яе... цяжка, людзі.нясьцерпна, людзі. сонца здрадзіць. шчасьце заб’е. хутка сорак і хутка восень... ўжо адна толькі прага пячэ, каб скаціліся цёплыя росы- хай на крыж мой з людскіх вачэй малю я вышэйшаю верай- ўздайце мне дабрынёю ці злом не за тое што, на паперы, а за тое, што ў думках было. мы бываем не вінаватыя, што зьвінім, як струны лазы, што вісяць нашы рукі клятыя, што маўчыць наш слабы язык. ўздайце мне. хай што будзе-будзе. нельга больш захлынацца ў крыві пад праклятым дрэвам Іудзіным без нянавісьці і любві.
15.
МАСКА чацьвёртая з ранку, ты яшчэ спакойна сьпіш, прачынаецца горад, неўзабаве і ты. ізноў пачнецца прытворнасцяў ігра, раўнадушнасці маска заменіць твар. у пастцы ілжы ды жэстаў на паказ, галоўна ня думаць-дзеля чаго: так, біцца, бегчы, неведама куды галоўна ня думаць: мець ці быць? час нічога не мяняе, не суціхае страх, гэты горад як атрута забівае нас, адурвае прынадай лепшага жыцця, ілюзыя з’дзяйсьненьня, посьпеху мана, а маска цісьне ўсё болей,мамона хоча жраць, час нічога не мяняе, не суціхае жаль: подыху каханьня, прасторы волі, смаку слоў, забытага пытаньня: мець ці быць? не я не той, не ваш ! гэта толькі маска, а ня мой сапраўдны твар не я ня той, ня ваш ! маска болей ўжо ніколі, не ўрасьце ў мой твар
16.
ЛЕКІ ...лекі лекі лекі лекі вінаваты чысты сьнег вінава-ты-я калекі што радзіліся на сьвет сьлепнуць кроплі сьлёз трывожных інь на шпрыцах, сіні інь погляд цяжкі і варожы у багінь шарлятаны і машэкі твары змучаны вязьмом запалёныя павекі ў зрэнках месіка бяльмо верыць ім мяне навучыць незвычайны пах вяргінь немінучасьцю гаючы хрысьціянскі стогн-амінь! існасьць іншая ізгояў недапеты чужы гімн вочы скрадзеныя ў Гоі у Ісуса німб... лекі лекі лекі лекі інь на шпрыцах, сіні інь шарлятаны і машэкі незвычайны пах вяргінь існасьць іншая ізгояў я-я-а-а...
17.
ЧУФУТ-КАЛЕ быццам толькі што вось адбылася Галгофа, сьвет трывожна заціх у барвянай імле, і зрываюцца ў бездань, у катастрофу, нашы сэрцы маё і Чуфут-Кале. абрываюцца сэрцы, схілы, тэрасы, і спакой паўстае чыгуннай сьцяной. быццам толькі што вось яна адбылася... быццам толькі што вось... а над кім-ўсё адно. над любым, хто ўзяты сілком ад свабоды, хто ўтаптаны атамам ў попел і глей, над маім народам, над іншым народам, над тваім народам, Чуфут-Кале. не зьямля, а біблія: скалы, каменьні, каляіны ў скале і руінаў іржа. не хапае толькі авечых ценяў, не хапае заранкі, ўзгорка, крыжа. але столькі ва ўсім самоты і гора, і, ў спакоі забытых, боляў і скрух нібы ў дворыках гэтых, малельнях, пячорах ўсё канае і ўмерці не можа дух. а за мурам шляхі ў безнадзейнасць, ў даліну, і даўно струхлелых павозак сьляды... і ідзе, ўсё ідзе па плато Магдаліна, невядома куды. ў нікуды. ў нікуды.
18.
дай мне руку у няскладным дотыку слоў спакой павярхоўны і маўчанне як здзічэлы конь у прасторы змяркання калоціцца ў смузе віхроў дай мне руку прадвесне як досвітак уранні ахіляе праменняў пятном чаканне нясла на руках бязмежнае шчасце працягвала да нас свае далоні трапятанне маленькага сэрца да болю блізкія сіняўкі вачэй твае жыццё абяцала спаўненне немагчымага як няскладныя рыфмы жыццё рамонка белых пялёсткаў абяцанні бязлітасна час глытае зацягвае змроку бяльмом неспакой сэрца трапятанне жыцця хваляванні праменняў твае словы перахіленую да дна чашу болю ты там я тут над звіткам слоў нясказаных ніколі ўголас разгортваю сябе заблытаныя у павуціне дзён сляды усё яшчэ фіялкай між травы расной палоняць
19.
20.
СТРАЧАНА ІТАКА абрыдла, надаела, хочацца ўцячы, забыць, ўсё пачаць спачатку, няхай і так што вінаваты я, а страчаны той шанц, стачана ітака і нельга нам было інакш, таму што толькі звонку гэта выглядала, нібы нармальнасць ў запаведніку, а скончылась-чарговай шызафрэняй і вам ў ёй жыць наканавана ня тое месца, ня той час, і болей сіл няма, каб ў нешта яшчэ верыць. часу шкада, наіўных мараў, шкада сяброў на словах, дурнога каханьня лепш стаць чужым сярод сваіх, зьвяном сарваным, лішнім але вольным, не крывадушнічаць перад самім сабой, як штатныя патрыёты за чужыя грошы нібыта для вышэйшых мэтаў, нібыта для вышэйшых ідэй, чаго ніколі не забуду – што горла нам падрэзвалі свае страчанай ітакі не магу забыць, як рубца на сэрцы не прабачу ім
21.
МАСКА чацьвёртая з ранку, ты яшчэ спакойна сьпіш, прачынаецца горад, неўзабаве і ты. ізноў пачнецца прытворнасцяў ігра, раўнадушнасці маска заменіць твар. у пастцы ілжы ды жэстаў на паказ, галоўна ня думаць-дзеля чаго: так, біцца, бегчы, неведама куды галоўна ня думаць: мець ці быць? час нічога не мяняе, не суціхае страх, гэты горад як атрута забівае нас, адурвае прынадай лепшага жыцця, ілюзыя з’дзяйсьненьня, посьпеху мана, а маска цісьне ўсё болей,мамона хоча жраць, час нічога не мяняе, не суціхае жаль: подыху каханьня, прасторы волі, смаку слоў, забытага пытаньня: мець ці быць? не я не той, не ваш ! гэта толькі маска, а ня мой сапраўдны твар не я ня той, ня ваш ! маска болей ўжо ніколі, не ўрасьце ў мой твар
22.
ЛЕКІ ...лекі лекі лекі лекі вінаваты чысты сьнег вінава-ты-я калекі што радзіліся на сьвет сьлепнуць кроплі сьлёз трывожных інь на шпрыцах, сіні інь погляд цяжкі і варожы у багінь шарлятаны і машэкі твары змучаны вязьмом запалёныя павекі ў зрэнках месіка бяльмо верыць ім мяне навучыць незвычайны пах вяргінь немінучасьцю гаючы хрысьціянскі стогн-амінь! існасьць іншая ізгояў недапеты чужы гімн вочы скрадзеныя ў Гоі у Ісуса німб... лекі лекі лекі лекі інь на шпрыцах, сіні інь шарлятаны і машэкі незвычайны пах вяргінь існасьць іншая ізгояў я-я-а-а...
23.
ДРЭВА ІУДЗІНА зацьвітае дрэва Іудзіна, горы ў весьняй, цёплай журбе.. ну куды ж уцячы мне, людзі, ад каханьня, ад дум, ад сябе ?! не купляў я зьямлі гаршчэчніка, і нікога ў жыцьці не прадаў,- што ж ты помсьціш мне, чалавечнасць, што ж ты, лёс мне нічога ня даў ? так, нічога ўжыцьці не зроблена, так, пражытыы нікчомны век, так, і словы і справы дробныя,- але ж хоча сьвятла чалавек, гімнаў тых, што няма і ня будзе... рук дзіцячых і словаў яе... цяжка, людзі.нясьцерпна, людзі. сонца здрадзіць. шчасьце заб’е. хутка сорак і хутка восень... ўжо адна толькі прага пячэ, каб скаціліся цёплыя росы- хай на крыж мой з людскіх вачэй малю я вышэйшаю верай- ўздайце мне дабрынёю ці злом не за тое што, на паперы, а за тое, што ў думках было. мы бываем не вінаватыя, што зьвінім, як струны лазы, што вісяць нашы рукі клятыя, што маўчыць наш слабы язык. ўздайце мне. хай што будзе-будзе. нельга больш захлынацца ў крыві пад праклятым дрэвам Іудзіным без нянавісьці і любві.
24.
КЛЯЙМО як цень вагню, што крочыць ў цемру, як цень сьвятла, што крочыць ў дзень ён за мною паўсюльна сочцыць, ён за мною як цень дрыжыць не суцішыць атруты смагай не схавацца, ды не ўцячы... ад сябе мне ніколі ад таго мне нідзе
25.
ЧУФУТ-КАЛЕ быццам толькі што вось адбылася Галгофа, сьвет трывожна заціх у барвянай імле, і зрываюцца ў бездань, у катастрофу, нашы сэрцы маё і Чуфут-Кале. абрываюцца сэрцы, схілы, тэрасы, і спакой паўстае чыгуннай сьцяной. быццам толькі што вось яна адбылася... быццам толькі што вось... а над кім-ўсё адно. над любым, хто ўзяты сілком ад свабоды, хто ўтаптаны атамам ў попел і глей, над маім народам, над іншым народам, над тваім народам, Чуфут-Кале. не зьямля, а біблія: скалы, каменьні, каляіны ў скале і руінаў іржа. не хапае толькі авечых ценяў, не хапае заранкі, ўзгорка, крыжа. але столькі ва ўсім самоты і гора, і, ў спакоі забытых, боляў і скрух нібы ў дворыках гэтых, малельнях, пячорах ўсё канае і ўмерці не можа дух. а за мурам шляхі ў безнадзейнасць, ў даліну, і даўно струхлелых павозак сьляды... і ідзе, ўсё ідзе па плато Магдаліна, невядома куды. ў нікуды. ў нікуды.
26.
ВОЛЬНЫ вольны як птах – зь небам стройны, вольны як птах – зь ветрам згодны супраць родным, супраць самога сябе... ўзвыш шкла поў-неба каб плыло, сонца гаіла кроў, над краінай лунаць - як волі сьцяг...
27.
I seek the truth, where did my trumpet go, my mind is troubled by this (by this). We need a fire monk, Into your head. We need a fire monk, straight into your head, your head I search for the answer, who is that Brandon Walsh, I've never cared about that (bout that). You're self-distraction, yourself, self-distraction, myself, self-distraction. We never, we never be the same We never, we never be the same We never and ever be the same We never and ever be the same łomatko bosko

credits

released January 14, 2017

Tracks 1-12 and 27 recorded by Piotr Polak, Karol Kopeć and Michał Kuźmicki at Dobra 12 Studio (Białystok) in June 2016.

Tracks 13-18 recorded by Piotr Polak at Białostocki Teatr Lalek in January 2016

Tracks 19-26 recorded by Adrian Grassman at FMMB BASowiszczа (Gródek), July 22nd, 2011. Vocals recorded by Piotr Polak at Dobra 12 Studio (Białystok) in August 2015

Mixed by Piotr Polak. Mastered by Tomasz Sikora and Piotr Polak.

license

all rights reserved

tags

about

ZERO-85 Bialystok, Poland

zero n III, Ms. zerze; lm D. zer

1. techn. «początkowy punkt na skali, podziałce, od którego się coś mierzy, oblicza; także: liczba odgraniczająca wartości dodatnie od ujemnych»

2. mat. «liczba oznaczona symbolem 0, która dodana do dowolnej liczby nie zmienia jej wartości»

3. pot. «brak czegokolwiek; nic»

4. muz. "zero-85" «garaż, jesień 2000, muzyka, język białoruski + różne inne rzeczy»
... more

contact / help

Contact ZERO-85

Streaming and
Download help

Redeem code

Report this album or account

If you like ZERO-85, you may also like: